Անքուն գիշերից հետո առավոտը ծանր նստել էր շնչիս:
Օդ չկար շնչելու:Ամպերը թանձր վարագույրի պես գրկել էին երկինքը ոչ արև կար, ոչ կապույտ: Ու հանկարծ մի քչփչոց ծակեց ուղեղս.
- Նա չկա մահացել է:
-Սուտ, զազրելի սուտ, էլ չկրկնես ,- ճչացի ես ինքնատիրապետումս կորցնելով:
Վարկյաները մեռցրին իմ մեջ ժաանակը բթացա ասես, բայց զգացի, թե ինչպես մեջս ամեն ինչ փուլ եկավ միանգամից:Ատելությունը պաղ երակից ներս խուժեց:
- Ես չեմ հավատում լսում ես չեմ հավատում:
-Դու պիտի պատրաստ լինես ամեն լուրի հոգեբան ես չէ?
-Ինչին ես խնդրում պատրաստվել? դու հաստատ խենթացել ես թե մտածում ես որ ես պիտի հավատամ այդ զազրելի ստին:
Բայց տունս արդեն քանդվել էր դա ես նրա հայացքից զգացի հայացք որը մեռցրեց վերջին հույսս:
Ատում էի տունս մտնող այդ խառնամբոխին, գլուխս առնել ու փախչել էի ուզում երանի կարողանայի բայց չէ դա էլ տրված չէր դեռ պիտի դառնայի դերասան դերը որին տալիս են հանկարծ ու ասում .
-Պիտի խաղաս դերասան ես չէ?:
-Դերասան էի որի դիմակը չէր դիմանում ցավի ճնշմանը:
Օրեր անցնող օրեր,կիսատ մնացած կարոտ առանց ելքի ,փակուղի մի մեծ ու քաոս լռության:Արդյոք գիտեն մարդիկ թե ինչ է լռության քաոսը?Դա շուրջդ հավաքված մարդիկ են որ մոտենում են գրկում քեզ ու ասում.
-Իմ գրագետ աղջիկ պիտի դիմանաս հոգեբան ես չէ?
Ու այդ գրագետ աղջիկը ուզում է ողջ ուժով ճչալ.
-Գրողը ձեզ տանի դուրս կորեք սենյակիցս ինձ մենակ թողեք, երեսներդ տեսնել չեմ ուզում, ձայները ձեր ծակում են ականջս:
Ես սկսում հաշվել ժամեր օրեր ամիսներ ու զգում որ մեջս քանդվածը հիմա էլ շերտ շերտ է քանդվում այդ հաշվարկի հետ:Անօգուտ հաշվարկ էր դա...
Ու այսպես անցավ երեք տարի:Երեք տարի առանց նրա ու այդ նախադասությունը ծակում է ուղեղս այնպես ասես նոր եմ լսում նրա մահվան լուրը:
Նա չկա, նա էլ չի գա ու իմ կարոտը հավերժ կիսատ կմնա: Չի գրկի ինձ, չի սեղմի կրծքին էլ չեմ կանչի.,,Հայրիկ,,
Երազում նույնիսկ նրան գրկելով կրծքիս սեղմելով ես գիտեմ որ նա էլ չկա:Ինչ հեգնանք է սա ? ինչ խաղ?:Նույնիսկ երազում կարոտս կիսատ արցունք է դառնում իրականությունից ներս խուժում ու խլում նրան ու ճչում.
-Թեև տեսնում ես նրան բայց նա էլ չկա...
Ես այցելում եմ քեզ հայր բայց ինձ չի փրկում պաղ քարին դրոշմած համբույրը նույնիսկ այդ պահին ես զգում եմ նորից որ կարոտս կիսատ մնաց հավետ ու չունի ելք քանզի էլ չկաս, էլ չես գա, էլ չես կանչի. ,,Անո ջան,,
Օդ չկար շնչելու:Ամպերը թանձր վարագույրի պես գրկել էին երկինքը ոչ արև կար, ոչ կապույտ: Ու հանկարծ մի քչփչոց ծակեց ուղեղս.
- Նա չկա մահացել է:
-Սուտ, զազրելի սուտ, էլ չկրկնես ,- ճչացի ես ինքնատիրապետումս կորցնելով:
Վարկյաները մեռցրին իմ մեջ ժաանակը բթացա ասես, բայց զգացի, թե ինչպես մեջս ամեն ինչ փուլ եկավ միանգամից:Ատելությունը պաղ երակից ներս խուժեց:
- Ես չեմ հավատում լսում ես չեմ հավատում:
-Դու պիտի պատրաստ լինես ամեն լուրի հոգեբան ես չէ?
-Ինչին ես խնդրում պատրաստվել? դու հաստատ խենթացել ես թե մտածում ես որ ես պիտի հավատամ այդ զազրելի ստին:
Բայց տունս արդեն քանդվել էր դա ես նրա հայացքից զգացի հայացք որը մեռցրեց վերջին հույսս:
Ատում էի տունս մտնող այդ խառնամբոխին, գլուխս առնել ու փախչել էի ուզում երանի կարողանայի բայց չէ դա էլ տրված չէր դեռ պիտի դառնայի դերասան դերը որին տալիս են հանկարծ ու ասում .
-Պիտի խաղաս դերասան ես չէ?:
-Դերասան էի որի դիմակը չէր դիմանում ցավի ճնշմանը:
Օրեր անցնող օրեր,կիսատ մնացած կարոտ առանց ելքի ,փակուղի մի մեծ ու քաոս լռության:Արդյոք գիտեն մարդիկ թե ինչ է լռության քաոսը?Դա շուրջդ հավաքված մարդիկ են որ մոտենում են գրկում քեզ ու ասում.
-Իմ գրագետ աղջիկ պիտի դիմանաս հոգեբան ես չէ?
Ու այդ գրագետ աղջիկը ուզում է ողջ ուժով ճչալ.
-Գրողը ձեզ տանի դուրս կորեք սենյակիցս ինձ մենակ թողեք, երեսներդ տեսնել չեմ ուզում, ձայները ձեր ծակում են ականջս:
Ես սկսում հաշվել ժամեր օրեր ամիսներ ու զգում որ մեջս քանդվածը հիմա էլ շերտ շերտ է քանդվում այդ հաշվարկի հետ:Անօգուտ հաշվարկ էր դա...
Ու այսպես անցավ երեք տարի:Երեք տարի առանց նրա ու այդ նախադասությունը ծակում է ուղեղս այնպես ասես նոր եմ լսում նրա մահվան լուրը:
Նա չկա, նա էլ չի գա ու իմ կարոտը հավերժ կիսատ կմնա: Չի գրկի ինձ, չի սեղմի կրծքին էլ չեմ կանչի.,,Հայրիկ,,
Երազում նույնիսկ նրան գրկելով կրծքիս սեղմելով ես գիտեմ որ նա էլ չկա:Ինչ հեգնանք է սա ? ինչ խաղ?:Նույնիսկ երազում կարոտս կիսատ արցունք է դառնում իրականությունից ներս խուժում ու խլում նրան ու ճչում.
-Թեև տեսնում ես նրան բայց նա էլ չկա...
Ես այցելում եմ քեզ հայր բայց ինձ չի փրկում պաղ քարին դրոշմած համբույրը նույնիսկ այդ պահին ես զգում եմ նորից որ կարոտս կիսատ մնաց հավետ ու չունի ելք քանզի էլ չկաս, էլ չես գա, էլ չես կանչի. ,,Անո ջան,,
:'(
ОтветитьУдалитьգրկում եմ..
ամենալավ բառն է բառ որի կարիքը շատ ունեի այն պահին երբ գրում էի սա:Շնորհակալ եմ որ դու իմ կողքին ես:
Удалить