Դու գիտես բացել դուռն իմ երազի ինձ տանել հեռու ոսկեհեր աղջիկ անունդ աշուն:
Անսահման աշխարհ գիրկը երազիս անունդ աշուն:
Ես քայլում եմ այգու միջով:Բերքահավաքի թեժ պահն է:Կանայք, աղջիկներ զամբուղը ձեռքները բռնած մոտենում ծառերին, որոնք թեքվել են բերքի ծանրությունից:
Այդ համընդհանուր եռուզեռի մեջ միայն նա էր, որ ներկա էր, բայց բացակա էր կարծես:Թախծոտ էր հայացքը, աչքերը արցունքոտ մշուշով էին պատված:Այդ աչքերը, հայացքը դաջվեցին հոգուս մեջ:Ուզում էի մոտենալ,բայց չհամարձակվեցի չէի ուզում կտրել նրան իր աշխարհի թախծոտ խոհերից:
Աշխատավոր մշակները տուն էին դառնում իրենց հետ տանելով ոսկեհեր աշնան մի հատիկը:Ես էլ բռնեցի ետդարձի ճամփան հոգուս խորքում ցանկանալով ևս մեկ անգամ տեսնել այդ աչքերը, որ այդպես հուզել էին հոգիս:
Ես տեսա նրան, բայց այս անգամ նա մենակ չէր:Երիտասարդը կանգնել էր կողքին ու շշնջում էր ականջին. սիրո խոսքեր, ներողություն, զղջում ափսոսանք: Չգիտեմ:
Նա լուռ էր նրա աչքերից թախիծն էր կաթում...
